De Bijl

Die ’t vatten kan, die vatt’ de kneep.

De Bijl (wie weet hoe lang geleeden!)
Nog zonder steel, kwam ’t bosch intreeden,
En keek onnozel als een Lam,
En groette zelfs den kleinsten stam;
Sprak voorts eerbiedig tot de boomen,
D’Eersten in rang: Ik ben gekoomen,
O Eedle stammen, die uw kruin
Verheft tot boven berg en duin,
Om iets gerings u aftesmeeken!
’k Verzoek voor mij te moogen breeken
Van ’t kleene hout, dat u niet deert,
Een steeltje, dat mij slegts mankeert;
En zonder ’t welk mij staat te vreezen
Dat ’k gantschelijk onnut zal weezen
Aan u, geëerde Maatschappij,
Waar aan ik al mijn zorgen wei’.’
De Boomen straks aan ’t overleggen,
Wat antwoord aan de Bijl te zeggen.
Een enkle Boom slegts hier en daar
Begreep maar eenigzints ’t gevaar,
’t Welk hun allen stondt te vreezen,
Wierd aan de Bijl een steel geweezen! -
Het antwoord was, om kort te gaan,
De Bijl ’t verzogte toe te staan. -
Deez’ hadt zo dra geen Steel bekoomen,
Of sprak aldus: ‘Gij groote Boomen,
Gij trotschen, werpt u voor mij neêr!
Erkent in mij uw Vorst en Heer. 
En stelt u niet in ’t minst daar tegen;
De magt die ’k wettig heb verkreegen
Eischt eerbied, duldt geen trotsch bestaan,
Elk uwer is mijn onderdaan. -
Die taal deedt al de Boomen schrikken;
Maar niemand durfde een woord te kikken:
Want die zich ’t spreeken onderwondt,
Wierdt neêrgehakt, hoe vast hij stondt.
Die dit bezeft, zal zeker beeven,
Om aan de Bijl een Steel te geeven.

Pieter van Woensel (1747-1808)

The Axe

****

The axe, without a shaft below,
One day into the woods did go.
He seemed naive,not sly or wheedling,
And greeted e'en the smallest seedling.
He then addressed respectfully
The tallest trees: ‘I come, O ye,
Beneath whose mighty crown doth pale
The majesty of hill and dale,
To beg a modest imposition:
That I might break, with your permission,
A scrap of wood from which to craft
Myself a – sadly missing – shaft,
Without which my existencehere
Would be of little use, I fear,
To you, O great and noble nation,
To whom I pledge my dedication.’
The trees discussed how they might best
Proceed to handle his request.
Throughout the wood were precious few
Who even had the slightest clue
What dangers might await, should they
Allow the axe to have his way.
In short, they finally conceded
To grant the axe the wood he needed.
No sooner did he have his shaft, 
However, than he turned and laughed:
‘Ye titans! Bow to me in fear!
Your lord and ruler now is here!
And offer not the least dissent;
My pow'r, which you yourselves have lent,
Commands respect, and brooks no pride.
By my laws now you shall abide.’
The trees were shocked at what they heard,
But no-one dared to speak a word,
For all who did within the wood
Were hacked to pieces where they stood.
Think reader, hence, and tremble, ere
You grant the axe a shaft to bear.

© Brent Annable

De boer en de boom

 

Een boom stond op den akker van een boer, met heel
Zijn kroon tegen den hemel. Vruchten droeg hij niet,
Maar krekels met hun zang, vogels met hun gekweel,
Vonden er toevlucht voor zichzelf en voor hun lied.

De boer wilde den boom, daar hij geen vruchten gaf,
Gaan rooien, en hij bracht den eersten bijlslag aan.
Vogels en krekels smeekten hem daarop: “Laat af,
Opdat ons aller onderdak mag voortbestaan.

Wij zingen, daar beschut, toch ook voor uw vermaak?
Waar moet het met ons heen, wordt deze boom geslacht?”
De landman echter sloeg op hun verzet geen acht.
Zijn slagen vallen, en geen slag, of hij is raak.

Daar vindt hij in een holte, die hij tegen komt,
Een wilde-bijenzwerm met honing in de raat.
Hij heeft ervan geproefd, en zie, de bijl verstomt,
Dien hij terzijde legt, en verder rusten laat.

Den boom eerbiedigend, als ware hem die heilig.
Hier althans zijn voortaan krekels en vogels veilig!

Wij zien opnieuw, hoe niet zoozeer gerechtigheid
Als winzucht de gedragingen der menschen leidt.

Jan Prins (1876-1948)

The farmer and the tree

Within a farmer's field there stood a mighty tree,
Ascending to the heavens; no fruit did it bear.
But chirping birds and crickets its broad canopy
Had long considered home, and made their music there.

The farmer had decided, since the tree was void,
To root it out: down came the axe's mighty blow.
The birds and crickets pleaded with him, crying: 'No!
We pray thee, let our lodgings be not thus destroyed!

Our singing 'neath these branches, doth it please thee not?
If this, our home, be felled, whatever shall we do?'
The farmer cared for their objections not a jot,
And blow by blow, his axe continued falling true.

But then he strikes a hole within the titan's grain:
A beehive he discovers, and with honey filled.
He tastes of it, and lo, his axe is promptly stilled;
He sets the tool aside and does not touch 't again.

He worships now the tree as 't were on holy ground,
And leaves -- for now -- the birds and crickets safe and sound.

This tale thus serves to illustrate a simple fact:
That self-interest, not justice, drives a man to act.

© Brent Annable